II

   To moje nazwisko. To ja idę na śmierć. Bo o to tam chodzi, tak? By się zabijać.

  Stephy patrzy na mojego oniemiałego ojca, po czym znów na karteczkę i ponownie czyta:

 - Lily Anderson – przenosi swój wzrok na mnie.

  A ja... ja nie mam pojęcia co zrobić. Iść tam? Prędzej bym uciekła. Nie, nie uciekłabym. Więc mam podejść do nich? Nic nie mówili o tym, co mają zrobić wylosowani. Chyba. No oprócz tego, że mają iść na Głodowe Igrzyska. 

 - Ruszaj się – mruczy Strażnik Pokoju, popychając mnie delikatnie w stronę tarasu.

  Więc mam tam iść. Ruszam drogą między chłopcami a dziewczynami. Gwiżdżę cicho, niby dodając sobie otuchy. Wchodzę na scenę. Ojciec wpatruje się we mnie przerażony.

 - Nie – charczy, jakby dopiero odzyskując głos – to przecież niemożliwe! - Zaczyna coś szeptać sam do siebie, chwiejnym krokiem podchodzi i opada na krzesło. Chowa twarz w dłoniach, mamrocząc coś pod nosem.

  Stephy obrzuca mnie obojętnym spojrzeniem i podchodzi do kuli z nazwiskami chłopców. Gwiżdżę kolejny raz, na co pani burmistrzowa spogląda na mnie karcąco. Nagle odpowiada mi cichszy gwizd i na moje ramię sfruwa Alia - oswojona przeze mnie podczas powstania głoskułka. Uśmiecham się lekko, chociaż ledwo co stoję na nogach.
 - Czas na chłopców - mówi Stephy i wkłada dłoń do drugiej kuli. 
 - Zgłaszam się na ochotnika! - odzywa się pewny, donośny, tak dobrze mi znany, głos.
  Oszołomiona patrzę jak Stephy wzrusza ramionami i wraca na swoje miejsce. Na taras wchodzi Reuel i staje obok mnie.
 - Co teraz? - szepczę do niego, uśmiechając się ciągle jak głupia. 
  Teraz na scenę wpada jakaś młoda entuzjastyczna dziewczyna ubrana w skąpy, jaskrawozielony strój, niebieskie loki opadają jej na sztucznie różową twarz. Od razu można rozpoznać wytwór Kapitolu.

 - Przepraszam, ach! Przepraszam za spóźnienie! - piszczy - co za emocje! Mamy już pierwszych reprezentantów Głodowych Igrzysk z Czwartego Dystryktu!

  Wszyscy milczą, wpatrzeni w scenę lub wielkie ekrany. Cisza panująca na placu wibruje mi w uszach, czuję, że zaraz przez nią oszaleję. 
  Alia cicho zaczyna nucić melodię, którą słyszała najczęściej - melodię powstańczej piosenki. Śpiewam cicho ostatni wers:
 - Powrócimy do domu, my zwycięzcy, w kwiatach i nadziei, my niepokonani. 
  Reuel chwyta mnie a rękę, a ja dziękuję mu w duchu za ten gest, bo jeszcze chwila, a bym się chyba przewróciła. Patrzę na mieszkańców dystryktu, nastolatków, którzy nie podzielą naszego losu. Jakikolwiek by on nie był. Dostrzegam Jamesa. Uśmiecha się smutno, patrząc na mnie i powtarza:
 - My niepokonani - słowa wypowiedziane bardzo cicho, wśród milczenia panującego na placu brzmią głośno i pewnie.
  W tłumie dostrzegam też córkę Stephy. Uśmiecha się szyderczo, cieszy ją to, że zginę. Rozpieszczona idiotka. 

 - Teraz można pożegnać się z trybutami w specjalnych pokojach ratuszu - piszczy Kapitolinka.

  Świetnie. Ostatni raz zobaczę swój dom. Gwiżdżę krótko i Alia sfruwa z mojego ramienia. Podchodzi do nas po dwóch Strażników Pokoju i prowadzą do największego budynku w dystrykcie, w którym mieści się mój dom. Pałac Sprawiedliwości, czy jak to się nazywa, jest dopiero budowany. Przy drzwiach do naszej część mieszkalnej prowadzą Reuely'ego w lewo, mnie do mojego pokoju. Drzwi zatrzaskują się za mną. Bezradnie siadam na łóżku i rozglądam się po swoim małym, przytulnym pokoiku - jedynym miejscu w budynku, w którym naprawdę czuję się dobrze. Patrzę w okno. Morze... skały... to jedyne co tu kocham.

  Nagle drzwi się otwierają i wchodzi mój ojciec. Jest sam. Siada na łóżku obok mnie.

 - Lily - mówi cicho, patrzy się na mnie z bólem w oczach - Lilia... nie możesz odejść... musisz to wygrać, musisz przeżyć.

 - Czemu? - patrzę na niego zaskoczona. - Co cię obchodzi moje życie? Przecież...

 - Lil - przerywa mi. - Jesteś jedyną osobą na tym okrutnym świecie którą kocham, dla której żyję! - w jego oczach widzę, że mówi prawdę, nawet, gdy tego nie rozumiem. - Melanie odeszła, kto zostanie, gdy i ty zginiesz?

  Przytulam go mocno, po raz pierwszy od śmierci mamy.

 - Kocham cię, tato - szlocham.

  Obejmuje mnie po ojcowsku, też płacze. Kiedyś byliśmy prawdziwie szczęśliwi i teraz przypominamy sobie te chwile szczęścia.

 - Lily... mam coś dla ciebie - mówi, odsuwamy się od się od siebie, wyciąga coś z kieszeni i podaje mi...

 - Flet mamy - szepczę.

  Tata przewleka malutki flecik i zawiesza mi na szyi.

 - Żeby jego melodia przypominała ci, że czas wrócić do domu.

  Przychodzą strażnicy, każą mu wyjść. Przytula mnie ostatni raz.

 - Kocham cię, Lily.

 - Ja ciebie też, tato! - krzyczę za nim, gdy wyprowadzają go z pokoju.

Po chwili drzwi ponownie się otwierają i wchodzi... Steve. Ciągle utyka na pamiątkę mojej strzały sprzed roku. Milczę. Widzę, że czuje się niepewnie, jest mu wstyd?

 - Li - mówi cicho, jak zwykle skraca wszystko do minimum. - Przyszedłem prosić o wybaczenie.

  Ciągle milczę.

 - Wierzę, że sobie poradzisz, ale... nie zawsze wszystko zależy od ciebie, dlatego gdybyś już nie wróciła... i tak do końca życia będą mnie dręczyły wyrzuty sumienia, ale... z twoim przebaczeniem będę się czuł... mniej podle - spuszcza wzrok, nie patrzy na mnie.

 - Steve... zdradziłeś nas - mówię cicho, ale pewnie.

 - Zdradziłem, by pomóc, wybrałem...

 - Mniejsze zło - mówimy jednocześnie, on podnosi wzrok na mnie, patrzymy sobie w oczy i widzę w nich tego dawnego chłopaka, w którym się zauroczyłam. Za swoją zdradę zapłacił słono, uratował życie wielu ludziom, ale zapłacił za to życiem innych.

  Podchodzi niepewnie i kuca przy mnie, delikatnie łapie za rękę, jego dotyk jest przyjemny, znajomy.

  Wzruszam ramionami.

 - I tak umrę, więc... tak, wybaczam ci.

  Uśmiecha się lekko, przybliża jeszcze bardziej i składa pocałunek na moim czole.

 - Powodzenia, Li - szepcze i wychodzi.

  Praktycznie od razu drzwi się otwierają i wchodzi James. Wstaję i przytulam się do niego, obejmuje mnie mocnym, braterskim uściskiem. w końcu mogę powiedzieć co czuję.

 - Boję się - szepczę.

 - Poradzisz sobie, to tylko kolejna walka w powstaniu.

 - James... zajmiesz się Alią?

 - Tylko wracaj szybko, wiesz, że długo bez ciebie nie pożyje - odsuwamy się od siebie

 - Wrócę - patrzę mu prosto w oczy - uciekniemy, przeczekamy aż się pozabijają i wrócimy. My niepokonani - kłamię, wcale nie wierzę w swój powrót do domu.

 - Jesteś świetną aktorką i każdego byś przekonała, ale nie mnie. Nie wierzysz w to co mówisz.

 - Pomagaj tacie - mówię krótko.

 - Uważaj na siebie, siostro.

 - Ty też, braciszku.

  Przytula mnie mocno, wtulam głowę w jego ramię, czuję się tu taka bezpieczna.

  Nadszedł czas. Przychodzą strażnicy, każą mu wyjść.

 - Do zobaczenia, Lily - szepcze jeszcze i wychodzi.

  Znowu zostaję sama, ale nie na długo. Po chwili drzwi się otwierają, Strażnicy Pokoju każą mi wyjść. Biorę głęboki wdech. Czas opuścić dom.