piątek, 1 marca 2013

VIII

   Do końca treningu nie mogę się już na niczym skupić, ciągle myślę o Bastianie. Nic mi też przez to nie wychodzi, nie trafiam do celu strzelając z łuku, nie umiem rozróżnić jadalnych roślin, a nawet zawiązać prawidłowego węzła.
Przynajmniej poznaję przy okazji imiona trybutów i zaczynam kojarzyć kto jest skąd. Zabójca z Jedynki ma na imię Mort, rodzeństwo z Trójki idące w sumie na pewną śmierć, Carl i Caroline. Serce mi się ściska, gdy widzę jak rzucając nożem, chłopiec nawet nie dorzuca do tarczy. Zwracam uwagę na dziewczynki z Piątki i Szóstki, Louise i Georgie, obie wyglądają na panieneczki, które nigdy w życiu nie wzięły broni do ręki, trzymają się razem. Robi mi się ich żal, pewnie też pójdą na pierwszy ogień. Najlepiej zapamiętuję parę z Dziewiątki, Carava i Scarlett, długowłosego bruneta z szaleńczym uśmiechem na ustach i  16-latkę o ostrych rysach twarzy, oboje są ochotnikami. Nie rozumiem... jak można samemu zgłosić się do pójścia na śmierć? Przypomina mi się Mort i Gor. Oboje się zgłosili, ale czemu? Mort jedzie nas powybijać i ponownie zabłysnąć jako pachołek Kapitolu, a Gor i tak pewnie zostałby wylosowany tak jak ja, a to wszystko było wcześniej ustawione. Wątpię jednak, że para z Dziewiątki miała któryś z tych powodów, by się zgłosić. Nie wyglądają ani na sprzymierzeńców Kapitolu, ani na powstańców. Szaleńcy. Tym są dla mnie.
 - Lily! Skończ!
  Otrząsam się z zamyślenia i patrzę zdziwiona na Reuela nie rozumiejąc o co chodzi. W końcu spuszczam wzrok na swoje dłonie. Trzymam w nich sznurek, na którym ciągle automatycznie tworzę węzeł na węźle, jest już tak poplątany, że chyba nikt nie dałby rady go rozwiązać. Odkładam go na bok.
 - Na dziś koniec ćwiczeń! - krzyczy kobieta tłumacząca nam na początku dnia zasady treningów.
  Wstajemy od stanowiska i idziemy w stronę windy.
 - Hej, dobrze się czujesz? - pyta Reuel, gdy wchodzimy do niej i wciskam przycisk z numerem 4. Oglądam uważnie wszystkie guziki. 12 jest ostatnim, to znaczy, że tam musi być przejście na dach.
 - Ja? Taaaak... - drzwi windy zaczynają się zamykać, widzę jeszcze lekki uśmiech Bastiana, zanim zatrzasną się cicho - Po prostu się zamyśliłam - dodaję wzruszając ramionami.
  Reuel nic nie odpowiada, patrzy się tylko na mnie podejrzliwie.
  Po powrocie na piętro jemy obiado-kolację. Na szczęście nigdzie nie spotykam Werta, Zora też gdzieś zniknęła. Mówię, że jestem zmęczona i idę do siebie. Biorę szybki prysznic i przebieram się. Jestem skonana. I psychicznie i fizycznie. Biorę do ręki jakiś nowoczesny zegarek i ustawiam budzik na za 10 północ. Idę spać.
***
  Ciche dzwonienie w mojej głowie. Marszczę brwi zaskoczona i sekundę później zrywam się z łóżka. Budzik. Północ. Dach. Bastian... wyłączam alarm i, najciszej jak potrafię, wymykam się z pokoju. Biegnę na palcach do windy i jadę na najwyższe piętro. Mam szczęście, że jest taka bezszelestna. Wysiadam i przechodzę cicho przez apartament Dwunastki. Drzwi na dach, drzwi na dach, drzwi na dach... gdzie one mogą być? Rozglądam się. Są. Prowadzą do nich schodki, takie jak u nas na półpiętro. Cicho przechodzę po nich i wychodzę na dach przez szklane wrota. Cały jest w liliach. Oszołomiona zamykam za sobą cicho przejście i podchodzę do barierki. Patrzę w dół, na Kapitol. Z takiej wysokości robi jeszcze większe wrażenie. Nagle ktoś obejmuje mnie od tyłu.
 - Witaj, Lilian - szepcze Bastian, czuję na szyi jego ciepły oddech.
  Odwracam się z uśmiechem na ustach.
 - Witaj, Tian.
 - Co powiesz na ostatni dzień naszej znajomości?
 - Od jutra jesteśmy dla siebie martwi?
 - Lepiej już się przyzwyczajać - wzrusza ramionami - jeszcze parę dni i rozpoczniemy walkę na śmierć i życie.
 - Mam nadzieję, że nie dojdzie do tej walki między nami. - smutnieję.
 - W ogóle nie chcesz zabijać - kręci głową z niedowierzaniem.
 - Nie wiem, czy będę umiała...
 - "Nie wiem czy będę umiała kogokolwiek skrzywdzić - cytuje cicho moje słowa z listu przed rebelii - boję się, ale wiem, że muszę walczyć". Już zabijałaś, Lily. Zabijałaś, bo musiałaś.
 - Pamiętasz - szepczę tylko, nie pomylił się w żadnym słowie.
 - To ostatni list jaki przyszedł do mnie. Odpisałem, ale nie wiem czy dotarło... potem nie było już możliwości wysłać czegokolwiek, nawet do Siódemki. - mówi smutno.
 - U nas też... - kiwam głową - Dostałam ten list - mówię po chwili cicho drżącym głosem.
  Bastian obejmuje mnie mocniej, nachyla się i całuje mnie. Długo, namiętnie. Czuję nacisk i ciepło jego warg, i szaleńcze bicie swojego serca. Odwzajemniam pocałunek nie myśląc za wiele o tym co robię. W końcu odsuwamy się od siebie, wtulam się w jego ramię.
 - Ostatni dzień? - pyta szeptem.
 - Ostatni dzień.
***
   Zapach lilii, chłodny powiew wiatru. Otwieram oczy. Jestem na dachu. Sama. Leżę wśród lilii. Czy to był sen? Wstaję gwałtownie. Jest już dzień. Muszę wrócić do pokoju, na czwarte piętro zanim ktoś zorientuje się, że mnie tam nie ma. Nagle dopadają mnie wyrzuty sumienia. Czemu? Nie wiem, nie zrobiłam przecież niczego złego... Potrząsam głową. Niepewnie wychodzę na korytarz i biegnę do windy. Na szczęście przyjeżdża szybko. Jadę na czwórkę. Wysiadam i skradam się do pokoju. Nagle słyszę za sobą:
 - Gdzie byłaś?
  Odwracam się. Wert.
 - Przeszłam się - odpowiadam obojętnym tonem głosu.
 - Nie kłam. Wszystko wiem.
  Milczę. Czyżby na dachu były kamery?
 - Ostatni raz przymykam na to oko - mówi łaskawie - nie powiem nic Reuelowi.
  Nie wiem czemu, ale odczuwam pewnego rodzaju ulgę.
 - Czy ty w ogóle nie myślisz? - pyta drwiąco Wert - Nie przeżyjesz tego, zginiesz pierwsza! Jesteś po prostu... bezmyślna!
 - Co ty możesz o mnie wiedzieć? - wybucham - Niczego nie wiesz! Niczego nie rozumiesz!
 - Co się dzieje? - na korytarz wychodzi Reuel.
 - Zora nie wróciła na noc - odpowiada prawie natychmiast Wert - Lily chce jej szukać.
 - A ona nie śpi w swoim domu? - marszczy brwi.
 - Aaaa... racja... zapomniałam - uśmiecham się lekko przepraszająco.
 - Słabo wyglądasz - podchodzi do mnie Reuel i odgarnia mi włosy z twarzy, jego dotyk jest taki... delikatny, znajomy - dobrze się czujesz?
 - Boli mnie głowa, nie mogłam spać...
 - Idź, połóż się jeszcze na chwilę, do treningu mamy jeszcze czas, a i tak nie musimy być punktualnie.
  Uśmiecham się do niego z wdzięcznością.
 - Dziękuję.
 - Leć już, śpij póki możesz.
  Waham się chwilę po czym chwytam go za rękę.
 - Chodź ze mną - proszę - muszę ci coś powiedzieć...
  Przez moment patrzy się na mnie zamyślony, po czym kiwa z wahaniem głową. Idziemy do mojego pokoju i siadamy obok siebie na łóżku.
 - Tak? - Reuel patrzy się na mnie pytająco.
  Biorę głęboki oddech i mówię cicho, niepewnie.
 - Dzisiaj całą noc przesiedziałam na dachu z Bastianem.
  Milczy, więc kontynuuję:
 - To był ostatni dzień naszej znajomości... od dziś jesteśmy już dla siebie martwi, ale... on pocałował mnie. Raz. Tylko raz... bo... - chyba po raz pierwszy w życiu zaczynam się jąkać - bo... on w liście przed powstaniem... on... - wdycham głęboko powietrze do płuc - on napisał, że mnie kocha. I że może umrzeć, ale przed śmiercią musi mnie pocałować... chociaż raz... To... to tyle... potem rozmawialiśmy... Tylko tyle...
  Zapada cisza. Reuel patrzy się zamyślony na widok zza oknem. Po chwili przenosi swój wzrok na mnie. Nie mogę wyczytać niczego z jego wyrazu twarzy.
 - Wiem - mówi.
 - Co? - marszczę brwi.
 - Czemu mi to powiedziałaś? - pyta.
 - Bo... - odpowiedź nagle wydaje mi się taka oczywista - Bo cię kocham.
  Cisza jaka zapada jest wręcz namacalna. Reuel patrzy się na mnie zszokowany. Nie spodziewał się takich słów, a na pewno nie z mojej strony. Rzadko kiedy okazuję swoje uczucia. A nigdy na pewno nie TAKIE . Nagle przybliża się i całuje mnie. Delikatnie, czule. Wtulam się do niego, a on obejmuje mnie.
 - Zwariuję w końcu przez ciebie - mówi cicho.
 - Nie pozwolę na to - uśmiecham się słabo.
 - Lily... - głaszcze mnie lekko po głowie.
 - Hm? - odsuwam się trochę, by patrzeć mu w oczy.
 - Ja też cię kocham.
 - Wiem. - całuję go lekko.
 - Lily! Reuel! - pisk Zory zza drzwi -  Spóźnicie się na szkolenie!
 - Idziemy?
 - Idziemy.

*****
Muszę szczerze przyznać, że ten rozdział najmniej mi się podoba ze wszystkich. Kiepsko mi idzie opisywanie jakiś miłości... wolę zabijać ;p 
Liczę, jak zawsze, na wasze szczere komentarze, krytykę ;)
I dziękuję za wszystkie opinie, a co do tych, którzy nie wierzą w swój geniusz: ja dorabiam historie do stworzonego już świata, wy tworzycie swój od początku, co jest o wiele trudniejsze. 
Pozdrawiam i mam nadzieję, że nie zrazicie się do mojego bloga po dzisiejszym rozdziale xp

9 komentarzy:

  1. Zaciekawiła mnie Twoja historia. Czekam na nowy rozdział. :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja też wole zabijać! Śmierć głównym bohaterom!!! :D Sceny miłosne mi nie podchodzą więc mój komentarz może nie być zbyt obiektywny ale za dużo miłości. Całowania i miłości. Ale ja nie lubię ani jednego ani drugiego. Ale wątek romantyczny musi być!... Czyli ja też jestem geniuszem? *.* :D Wiem, wiem o tym. Jestem genialna ponad wszelką miarę! A na dodatek skromna jak cholera.
    Hehe, Powodzonka - Kraken:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Fajnie, naprawdę fajnie napisane. Ciekawy pomysł. Będę wyczekiwać z nie cierpliwością na twoje rozdziały. Przy okazji...fajny szablon.


    Życzę weny i pozdrawiam

    Anne Rise Of The Guardians http://rise-of-the-guardians.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. Ja też uwielbiam zabijać, bo zabijanie jest ciekawsze. Można wymyślić tyle sposobów jak pozbawić kogoś życia, a miłość zawsze jest taka sama. No, pocałunki, przytulanie, jednym słowem słodko. Lukier aż zalewa nas z każdej strony, choć nie zawsze. Czasami miłość jest jednak trudna, ale i tak wolę zabijać. To jest lepsze. Dlatego nie nadaję się do pisania romansów^^
    Choć oczywiście wątki romantyczne w opowiadaniu prawie zawsze się pojawiają i o ile nie zdominują wszystkiego innego to jest dobrze. Wtedy mogę czytać.

    Li i Bastian będą udawać dla siebie martwych. To smutne. Lubię chłopaka, a będzie musiał zginąć, bo taka jest idea tych całych Głodowych Igrzysk. Po co się mordować? Jest wiele innych sposobów pokazania komuś gdzie jego miejsce, dlatego Kapitol dla mnie to miejsce zamieszkania idiotów.
    Reuela lubię najbardziej! Chłopak jest miły, wesoły i tak przyjemnie się o nim czyta. Będę śledzić jego losy na arenie. Morderstwa i krew to coś, co małe Lewiatany lubią najbardziej.

    Ależ zgadzam się, że niektórzy piszący opowiadania od początku to geniusze. Ja sama znam kilka bardzo dobrych opowiadań^^ W jednym jednak się z tobą nie zgodzę. Dopasowanie historii do świata i nie podeptanie kanonu to trudne zadanie. Twoje opowiadanie spełnia te wszystkie kryteria.
    Na koniec mam taką małą sugestię. Mogłabyś zmienić szablon, bo ten jest taki smutny, a obecnie na szabloniarniach można wynaleźć naprawdę piękne szablony. Polecam zaczarowane-szablony.blogspot.com, tam na pewno coś znajdziesz.
    Pozdrawiam i mam nadzieję, że cię nie zanudziłam.

    OdpowiedzUsuń
  5. Coś się tu słodko zrobiło. ;) Ale jeden rozdział zawsze może być trochę inny od wszystkich. Trochę zamieszania wprowadziłaś z tymi chłopakami, ale mam nadzieję, że nie powstanie z tego jakieś wielkie love story. Wolę krew. Zdecydowanie krew i morderstwo.
    Mimo wszystko jest nieźle. Trochę smutno, szczególnie jeśli chodzi o Bastiana i Lily. A jeśli chodzi o Werta. Niech Lil da mu w twarz, pobije lekko. No cokolwiek. Ode mnie ;)
    Czekam na rozdział kolejny.

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetny!
    Bardzo, bardzo mi sie podoba<33
    I taki, jakby słodki... Ale chyba mi taki odpowiada. No jest trochę smutno; w szczególności z Bestianem i Lily.
    I tak jest boski <33

    OdpowiedzUsuń
  7. Ten rozdział by świetny. Jak mówiłaś, że nie umiesz pisać romansów to na pewno nie jest prawda, mówię szczerze. Nie mogę się doczekać reszty.<3

    OdpowiedzUsuń
  8. Dzięki za rozdział. Romanse kręcom mnie prawie tak samo jak igrzyska więc ten rozdział bardzo mi się podobał.
    Życzę weny i czekam na dalsze notki. <3
    Qwantini

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy komentarz c: one naprawdę bardzo pomagają w prowadzeniu bloga
I proszę o niespamowanie pod postami :) do tego jest zakładka SPAM